2024-cü il yanvarın 16-da şəhər meriyasında «Bakı şəhərinin 2040-cı ilədək inkişafının Baş planı»nın təntənəli təqdimatı keçirildi. Təqdimat zamanı Şəhərsalma və Arxitektura üzrə Dövlət Komitəsinin sədri Anar Quliyev bir sıra səs-küylü bəyanatlarla çıxış etdi.
Onun sözlərinə görə, «ümumi sahəsi 1 000 hektardan artıq olan ərazi paytaxtın gələcək Mərkəzi planlaşdırma rayonunun xüsusi mühafizə zonası hesab olunur və bu ərazidə beş mərtəbədən hündür binaların tikintisi qadağan ediləcək». Həmin günlərdə Haqqın.az nəşrinə verdiyi müsahibədə o, xüsusi mühafizə zonasının Bakının mərkəzi hissəsini – xüsusilə Kovkab Səfərəliyeva və Səlatın Əsgərova küçələrini, eləcə də Dənizkənarı Bulvardan Bayraq Meydanına qədər olan ərazini əhatə etdiyini dəqiqləşdirdi.
«Burada tarixi abidələrin sıxlığı nəzərə alınıb və bu səbəbdən tikinti ilə bağlı məhdudiyyətlər tətbiq olunub. Xüsusilə şəhərin mərkəzində tarixi və mədəni irsə ehtiramla yanaşılmaqla ciddi addımlar atılacaq», – deyə məmur təqdimat zamanı xüsusi təntənə ilə bəyan edirdi.
Mən isə bu cür sözlərin əsl qiymətini çoxdan bilirəm – illərdir Komitənin bu nümayəndəsinin fəaliyyətini müşahidə edərək. XX əsrin əvvəlində Stanislav Yeji Letsin dəqiq ifadə etdiyi kimi: «Onun fikri saf zövqdür. Heç kimi mayalandırmır».
Və budur, bu gün – 20 dekabr 2025-ci il – paytaxtın gələcək Mərkəzi planlaşdırma rayonunun ərazisində yerləşən Üzeyir Hacıbəyli küçəsindən keçərkən, qızım üçün şokoladlı bulkə almağa gedə-gedə və cibimdə qalan xırda pulları fırlada-fırlada, can sıxıntısından yeni tikilən binanın mərtəbələrini saymaq qərarına gəldim.
İyirmi iki mərtəbə saydım! Bəli, bəli — 22!
Nə deyəsən, elə həmin Letsin sözləri ilə desək, “ürəklə ağıl arasındakı mübarizədə sonda mədə qalib gəlir”).
