Platon deyir ki, insan öləndə ruh bədəndən azad olur və daha yüksək bir aləmə keçir.
Aristotel ölümdə təbiətin davamını görür və ruhun bəzi aspektlərinin qalmasını vurğulayır.
İmam Əl-Ghazali isə ölümün ruh üçün paklanma və Allahla yaxınlaşma prosesi olduğunu bildirir.
Nietzsche xatırladır ki, ölüm həyatın bir hissəsidir və onu qəbul etmək insana azadlıq və güc verir.
Ernest Becker göstərir ki, ölümün gözlənilməsi insanı daha mənalı və qiymətli həyat yaşamağa vadar edir.
İnsanlar adətən yaşlananda ölümlə daha çox üzləşirlər. Gənc qalsaydılar, yəqin ki, ölüm onlara maraqlı görünməzdi. Gənclikdə ölüm abstrakt və uzaq görünür, həyat enerjili və uzun görünür. Yaşlı olduqda isə ölüm daha yaxın və real görünür, insanlar həyatın sonunu dərk etməyə başlayırlar.
Ölüm, qorxulu deyil… Sadəcə həyatın davam edən bir mərhələsidir.
Ölümü başa düşmək, qorxmaq əvəzinə hər anı dəyərləndirmək və ruhu azad etməkdir.
Çünki ölüm, son deyil… Sadəcə həyatın davam edən bir mərhələsidir.
Mən ona da əminəm ki, insan məhz öldükdən sonra xoşbəxtliyə qovuşur…